4 Kasım 2010 Perşembe

Dear Mr. Jesus


Çocukların üzülmesine dayanamıyorum. Hayatta bu kadar dayanıksız olduğum tek şey belki de. Onların acı çekmesi, dövülmesi, sevgisiz kalması içimi parçalıyor. İlerde bu yüzden evlat edinmek, en kötü ihtimalle bir çocuğun koruyucu ailesi olmak istiyorum. Birkaç yıl öncesinde internette gezerken ailesi ya da başkaları tarafından dövülerek, taciz edilerek öldürülen çocukların videosunu buldum. Gösterilen bütün çocukların hayat hikayelerini araştırdım ve tüylerim diken diken oldu. Ben burda rahat içinde yaşarken, annem babam üzerime titrerken, küçücük çocuklar ne zorluklar içerisindeydi! Kendi aileleri ve çevredekiler tarafından acımasızca her türlü işkenceye maruz kalıp öldürülüyorlardı. Ve sonra öldürülmüş küçücük bir kızın resminin altındaki yazıyı gördüm: "Why doesn't her life matter?".. Evet, neden onun hayatı hiç önemli değilmiş gibi elinden alınmıştı? Neden en ufak bir günahı olmayan çocuk öldürülene dövülmüştü? Ya da bir başkası neden babası tarafından silahla vurulmuştu? İşte bunlar benim tanrı inancımı zaman içerisinde öldürdü. İyiler yerine hep kötüler kazanıyor. Hayatınızdan şikayet ettiğinizde, şımardığınızda lütfen bu videoyu izleyin. Birkaç dakika olsun o çocukları görün, halinize şükredin ve daha da önemlisi onlar için bir şeyler yapın. Uzaktan üzülmekle olmuyor bu işler malesef. Bu videoyu izlediğimde ya da bi yerde paylaştığımda biraz olsun vicdanımı rahatlatıyorum. Çünkü bu olanlar hepimizin ayıbı. İnsanlığın ayıbı. Yeri, yurdu, milliyeti fark etmez. Onlar sadece çocuk..

1 yorum:

ilnevyA dedi ki...

Bu dünyanın adaletsizliğinden iğreniyorum.

Bu arada seni kitaplarla alakalı olarak mimlemiş bulunmaktayım.